Пред нешто повеќе од една година, Мекдоналдс ја напушти Русија. Како што стана во понеделникот познато, без да си ја остават задната врата подотворена. Договорот за продажба на рускиот купувач содржи клаузули за откуп. Дмитриј Косирев е убеден: Еден ден ќе дојде време за клаузулите, но на Русите тогаш ќе им е сеедно.
Логото на Мекдоналдс е покриено во една филијала во Новосибирск (09.06.22)
Од Дмитриј Косирев, РИА Новости
Речиси сите руски медиуми ја раширија оваа вест, а поради провокативните наслови можеше дури да се претпостави дека станува збор за завршена зделка: Американската компанија Мекдоналдс се враќа во Русија. Ова не е точно, само стана познато дека кога замина, компанијата ја задржа опцијата за враќање назад и вгради задна врата во договорите во случај “да се променат околностите”.
Оваа можност е предвидена во договорот потпишан минатата година за продажба на 850 руски Мекдоналдс филијали на новиот руски сопственик. Прописите во него за повратен трансфер се претпазливо формулирани.
Сега кога го знаеме ова, можеме да се запрашаме: Дали воопшто сакаме сите што побегнаа пред една година да се вратат кај нас? Од една страна, тоа беше “nothing personal, just business” (ништо лично, само бизнис). Тие ги оставиле филијалите за неколку центи на нивните руски партнери, а сега ќе мора да ги купат назад за многу повеќе – што нè загега ова нас?
Но, од друга страна … да се разјасни за што навистина станува збор: Дали ги среќаваме (потенцијалните) повратници со исто толку безгрижност или дури и радост ако не се странски компании, туку наши сонародници кои побегнаа пред една година? Тие не избегаа од страв од мобилизација, туку со подигнат морално-политички показалец. Што ќе кажеме ако овие емигранти сакаат да се вратат (многу од нив веќе го прават тоа)? Дали ги сакаме назад? Доколку да, зошто?
Вистинското прашање овде е Уставот на руското општество. Првата фаза од реакцијата на Западните санкции беше огорченост (кај некои и страв), втората фаза – желбата да им се одмаздиме на копилињата правејќи да се чувствуваме добро дури и без нив. И сега преминуваме на третата фаза од “обработката на траумата”, снисходливата благодат на победникот.
Фактот дека нашата држава и нашето општество, во голема мера, победија во војната со санкции е очигледен не само за Русија. Тука и таму се уште има стравувања дека мал резервен дел за важен уред направен од Запад може да предизвика многу проблеми и трошоци, но ова се изолирани случаи, целокупната слика е веќе јасна. И бидејќи ова е случајот, порано или подоцна ќе започне бранот на враќање на сите или некои од губитниците – странските компании, како и нашите сонародници. Тоа е само прашање на време.
Пред повеќе од една година напишав дека случајно “Мек” на сите нешта стана масовен симбол на нов глобален свет за Русија, додека останатите Западни брендови (Бургер Кинг се уште е во Русија) беа и се напумпани со многу помалку мистична симболика. И така, првата реакција на обидот да нè лиши од овој симбол, од сите нешта, беше очекувана и разбирлива: Ние ќе го вратиме она што сакавте да ни го одземете, и ќе бидете огорчени и засрамени.
Овој вид човечка реакција на губење на статусните симболи може да се забележи низ светската историја, но не треба да се закопуваме премногу длабоко во неа. Да го земеме Доњецк по 2014 година. Овој град херој ги преименуваше трите филијали на Мекдоналдс што постоеја таму пред војната во “ДонМак”, притоа задржувајќи ја црвената боја и жолтата буква “М”. Тој се обидува, под неподносливи услови, да ги зачува и брани овие и другите симболи на вообичаеното секојдневие најдобро што може.
За информација на исклучително лутите патриоти кои сакаа еден вид хипермобилизација на нашето општество со откажување на одмори и други минати животи: На луѓето не им се допаѓа ова, не им треба постојана возбуда, туку нормалност – живот “како порано”. Нормалниот живот е она за што нормалниот човек оди во војна.
Одеднаш, насловите објавуваат нешто како изгледите за враќање во поранешните времиња, иако сеуште далеку на хоризонтот. Што сакаме сега најмногу – дека оние што ни го зедоа вообичаеното пред една година се огорчени и засрамени? Дали сакаме парада на бегалци кои шетаат низ улиците со спуштени глави, Западни компании во една колона и нашата опозиција во следната? Или сега сме рамнодушни кон ова?
Желбата за нормалност е особено забележлива во моментов, не во Русија, туку во Западните држав и, што би дале сè за стабилизирање на војната со санкции со Кина во уште поднослива точка. Голема делегација на австралиската влада треба да пристигне во Пекинг следниот четврток – по пауза и по брановите на синофобична хистерија. Ќе биде интересно да се набљудува како ќе се формира нормализацијата на односите во случајот. Исто така подеднакво интересно и поучно ќе биде нормализацијата меѓу Сирија и останатите Арапски држави.
Што се однесува до нас, засега можеме да бидеме сигурни дека само порано или подоцна истото нешто слично ќе биде неизбежно и за Русија.
Дали во нашиот случај се ќе чека долго? Да, секако. Нашиот Совет на Федерацијата штотуку го слушна мислењето на Григориј Карасин, сенатор и искусен дипломат: Санкциите против Русија не беа развиени само во 2021 година, туку многу порано (од 2008 година). Тие чекаа само изговор за да ги воведат. Хибридната светска војна е подготвувана долго време и нема да заврши за една година. Но, таа ќе заврши, и веќе е јасно како и со што.
Ризикувам да пророчам нешто: Дотогаш, руското општество ќе се развие до таков начин што повеќе нема да се грижи за повратниците. Тоа повеќе нема да сака да казнува и да засрамува никого. Бегалците ќе се вратат – и за нас тоа нема никаква забележка да вреди.
Преведно од руски. Написот е објавен на 5 август 2023 година на ria.ru
Повеќе на тема – И дедо Џо Бајден мислеше дека оваа земја се плаши од санкции.