Дали изборите некогаш имале одлучувачко влијание? Не за време на животот на авторот. Но, кратко време пред неговото раѓање, самоорганизацијата на луѓето во далечна земја го исфрли човекот на врвот кој всушност беше сериозен во врска со реформите. Сепак, тоа не успеа: денес, пред 50 години, некој ја повлече кочницата за итни случаи.
Салвадор Аљенде одржа говор на чилеанскиот национален стадион на 01.02.1973 година. На 11.09.1973 година социјалистот беше соборен од пучистите околу Пиночет и почина бранејќи го службеното место.
Од Антон Генцен
Едно нешто однапред: Не зборуваме за идеалот на владеење на народот, кој владее сам по себе ‒ преку референдуми или избрани претставници. Зборуваме за реалноста на политичкиот систем во капитализмот, каде што сиромашниот човек нема иста тежина како супербогата личност.
Со своите стотици милијарди евра или долари, супербогат човек е во состојба да ги купи печатот и медиумите, политичките технолози и политичари кои го перат мозокот на луѓето и ги водат во посакуваната насока со постојано нови идеи. Обичните граѓани се ограничени на гласање еднаш во четири или пет години и треба да изберат од многу ограничен опсег на опции поради манипулирани информации. Без разлика кој и што ќе изберат, курсот го одредуваат супербогатите.
Ова е токму она што моментално милиони Украинци го доживуваат, кои гласаа против курсот во ЕУ и НАТО, русофобија, национализам и војна пред четири години, и сепак го добија, она против што гласаа.
Да се потсетиме: Од мај 2014 до мај 2019 година, Петро Порошенко беше претседател на Украина. Тој беше избран на не баш слободни избори со ветување за мир, но веднаш по преземањето на функцијата, тој ја ескалираше војната во Донбас, последователно ги саботираше договорите од Минск и, кон крајот на неговиот мандат, почна да го протерува рускиот јазик од училиштата и јавниот живот. На крајот на краиштата, тој цврсто ја држеше државата на Западен курс, го потпиша договорот за асоцијација со ЕУ, па дури и обезбеди безвизно патување за Украинците. Ако обичните Украинци сакаа да влезат во ЕУ и НАТО колку што сугерира Западната пропаганда, тие ќе го изберат повторно Порошенко за втор мандат.
Но, Порошенко на изборите во 2019 година беше јасно одбиен. Во вториот круг, 73 отсто од украинските гласачи гласаа не толку за Зеленски, колку против Порошенко. Тие избраа Евреин што зборува руски со деловни интереси во Русија, чии емитувања дотогаш беа исклучиво на руски јазик и кој вети за време на изборната кампања да преговара со самиот ѓавол за волјата на мирот.
Како инаку ова јасно гласање може да се сфати како деселекција на прозападниот, антируски национализам и, пред сè, сè со цел да се стави крај на војната во Донбас и конфронтацијата со Русија?
Сепак, ништо од ветеното не исполни Зеленски, напротив: Тој го засили националистичкиот тек на соборениот претходник, уште повеќе ја засили војната против Донбас, го саботираше спроведувањето на договорите од Минск и сукцесивно ги забрани сите опозициски медиуми и опозициски партии од антимајданскиот спектар. Законите против рускиот јазик донесени под Порошенко останаа недопрени, руските училишта останаа забранети и репресиите против руските говорници беа заострени.
Наместо ветениот мировен курс, Зеленски го пушти НАТО во земјата, масовно ја надгради, па дури ѝ се закани на Русија со нуклеарно оружје. Во февруари 2022 година, Москва одговори на ова, а оттогаш крвта на секој убиен Украинец е залепена на рацете на Зеленски.
Како можеше да се случи гласачите да го добијат токму спротивното од она за што гласаа?
Па, украинскиот пример е само најновиот, но убедливо не единствениот доказ дека демократијата не работи под капиталистички услови. Постојат безброј пропагандни и политичко-технолошки инструменти со кои вистинските владетели ‒ во Украина како и насекаде, тое се олигарси – го насочуваат размислувањето и однесувањето на гласањето на електоратот, а постојано се измислуваат нови. Повторно и повторно успеваат, да им се претстават на луѓето прилично убаво облечени актери кои им ги мажат очите пред изборите. Сепак, по изборите, овие демагози не отстапуваат ниту одреден степен од курсот предодреден од поддржувачите во сенка.
Може да се нарече псевдодемократија, за волја на вистината тоа е умно маскирана диктатура. Камуфлажата е неопходна за отпорите да не станат преголеми. Директното насилство е поврзано со повеќе напор отколку измама-измамникот има полесен живот отколку еден разбојник или еден заложник.
Тој едноставно мора да продолжи да изневерува. Пресметката на вистинските владетели се состои во фактот дека ние во нашата маса паѓаме на нивните политичко-технолошки трикови повторно и повторно и повторно, дека продолжуваме да гласаме за секој Зеленски кого го ставаат пред нас.
Но, што ако работите тргнат наопаку еден ден? Што ако луѓето го препознаат својот вистински непријател, го исклучат телевизорот, се организираат и ги водат своите вистински претставници горе? Или ако внимателно избраните актери се побунат и се чувствуваат поодговорни за приказната отколку за нивните куклари?
Олигархијата, исто така, има одговор на ова: Спектаклот на псевдодемократијата, кога навистина се фаќа за работа, веднаш се откажува и публиката ја истерува од салата со пиштоли.
Исто како во Чиле пред 50 години.
Повеќе на тема – Грција и грчкиот идентитет – Вештачки германски проект од 1830-те.